Η συγκλονιστική ιστορία της Κενυάτισσας μετανάστριας που τίμησε ο Δήμος Φυλής στην εκδήλωση για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Μία εκ των Γυναικών που τιμήθηκαν κατά την εκδήλωση για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας που διοργάνωσε το Κέντρο κατά της βίας των Γυναικών συνεπικουρούμενο από την Διεύθυνση Κοινωνικής Πολιτικής και τον Οργανισμό Αθλητισμού και Πολιτισμού την Τρίτη 8 Μαρτίου, ήταν και μια μετανάστρια που επιτελεί σημαντικό κοινωνικό έργο.

Πρόκειται για τη συντοπίτισσα μας Patricia Amakove, καθηγήτρια Αγγλικών από την Κένυα 33 ετών, σύζυγο και μητέρα 3 κοριτσιών, 13, 8 και 7 ετών.

Έφυγε από τη χώρα της το 2008 για να έρθει στην Ελλάδα. Είχε προηγηθεί ο σύζυγός της, Peter Opiyo, πρώην υπάλληλος του ΟΗΕ, που ήδη βρισκόταν εδώ 2 χρόνια.

Μετά από την διαβεβαίωση – προτροπή του για τις καλές συνθήκες διαβίωσης και εργασίας στην Ελλάδα , η Πατρίτσια αποφάσισε να αφήσει τα δυο της κορίτσια, προκειμένου να έρθει ν και αυτή εδώ, ώστε να εξασφαλίσουν στα παιδιά τους μια καλύτερη ζωή.

Έτσι η Άμπι και η Έιντζελ παρέμειναν στην Κένυα, αρχικά στη γιαγιά τους και μετέπειτα σε οικοτροφείο.

Εξαρχής στόχος της Πατρίτσια ήταν η άμεση επανένωση της οικογένειας.

Το 2009 γεννιέται στην Ελλάδα η Αγάπη, το τρίτο παιδί της οικογένειας. Η μητέρα και ο πατέρας εργάζονται σκληρά σε οτιδήποτε τους δίνεται η ευκαιρία, για να συντηρούν τα κορίτσια τους στην Κένυα και να έχουν μία αξιοπρεπή ζωή εδώ. Όμως τίποτα από όλα αυτά που είχαν καταφέρει δεν είχαν αξία χωρίς τα παιδιά τους.

Επί τρία χρόνια προσπαθούσαν συστηματικά να φέρουν τα 2 κορίτσια στη χώρα μας ή έστω να τα επισκεφτούν αλλά μάταια… Εμπόδιο; Η απρόσωπη γραφειοκρατία.

Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η μητέρα δεν είχε δει τις κόρες της από την ημέρα που τις αποχαιρέτησε, δηλαδή την ηλικία 5 και 1, 5 έτους αντίστοιχα.

Τα κορίτσια διέμεναν στο ορφανοτροφείο με εκατοντάδες άλλα παιδιά, χωρίς παπούτσια, ελάχιστα ρούχα (που τους έστελναν οι γονείς τους) και κοιμόντουσαν στο πάτωμα όλα μαζί.

Μέρος από τα χρήματα που έστελναν οι γονείς κάλυπταν τα τροφεία και την εκπαίδευσή τους. Τα υπόλοιπα κανείς δεν ξέρει τι γίνονταν.

Ένα τυχαίο βίντεο στο κινητό μιας κυρίας που επισκέφθηκε το Ναϊρόμπι, στο οποίο η Πατρίτσια αναγνώρισε τα παιδιά της και τα είδε αποσκελετωμένα, με ξυρισμένα κεφάλια, ξυπόλητα καθώς και ένα τηλεφώνημα, ξημερώματα, που την ενημέρωνε ότι η Άμπι και η Έιντζελ βρέθηκαν να περπατούν βράδυ σε απόσταση 10 χιλιομέτρων από το σχολείο αναζητώντας τροφή, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Όλη η υπομονή και η παιδεία που διακρίνουν την Πατρίτσια υποχώρησαν. Το μητρικό ένστικτο την κυρίευσε και μετατράπηκε σε «ΘΕΛΩ» «ΠΡΕΠΕΙ και «ΜΠΟΡΩ».

Οι συνθήκες γίνονταν όλο και χειρότερες. Τα κορίτσια επικοινωνώντας εβδομαδιαία με τη μητέρα τους, εξέφραζαν τα παράπονά τους και κυρίως την ΠΕΙΝΑ τους. Μετά από άπειρες κι αγωνιώδεις συνομιλίες και «διαπραγματεύσεις» με τον Έλληνα Πρέσβη στην Κένυα, επέτρεψε στον πατέρα μόνο, να ταξιδέψει για να φέρει τα παιδιά του στην Ελλάδα.

Ο Peter όταν έφτασε στην Κένυα, ανακάλυψε ότι είχαν χαθεί οι αποσκευές του από το αεροπλάνο που περιείχαν ρούχα για τα κορίτσια, χρήματα και έγγραφα. Σαν να μην ήταν αρκετά όλα αυτά, ο πρέσβης την τελευταία στιγμή, δεν δέχθηκε να ταξιδέψει όλη η οικογένεια μαζί. Έδιωξε πρώτα τον πατέρα, διαβεβαιώνοντας τον, ότι και τα κορίτσια θα ταξιδέψουν άμεσα προς Ελλάδα.

Έτσι επιβιβάστηκαν μόνες τους στο αεροπλάνο και αναμένονταν στην Αθήνα στις 28 Νοεμβρίου. Όταν ήρθε η πτήση όμως, δεν ήταν μέσα. Η Πατρίτσια κατέρρευσε. Λιποθύμησε και για πρώτη φορά αντέδρασε σε αυτό που βίωνε. Η αγωνία της ήταν το ενδεχόμενο τα κορίτσια της να έχουν πουληθεί ή δοθεί για δωρεά οργάνων, όπως συχνά γίνεται.

Μετά από επικοινωνία με τους ανθρώπους που τη στηρίζουν η άκρη του νήματος ως εκ θαύματος βρέθηκε.

Τα κορίτσια εντοπίστηκαν στην Ελβετία, μόνες, πεινασμένες και με σαγιονάρες σε συνθήκες ψύχους. Σύμφωνα με την αεροπορική εταιρία τις «μπέρδεψαν» στην ενδιάμεση πτήση. Η Άμπι και η Έιντζελ δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν με κανέναν. Δεν είχαν ξαναβγεί από την έρημο που διέμεναν και βρέθηκαν μέσα σ’ ένα αεροπλάνο μόνες και μετά σε ένα πολυπληθές αεροδρόμιο. Ο πανικός τους ήταν διάχυτος. Τι μπορούσαν να κάνουν; Η αεροπορική Εταιρία απαιτούσε την παράλογη πληρωμή νέων εισιτηρίων για Ελλάδα από Ελβετία, παραβλέποντας το λάθος της. Βέβαια αυτά άλλαξαν μετά την παρέμβαση των «λευκών» φίλων της Πατρίτσια.

Έτσι τα κορίτσια εμφανίσθηκαν στο αεροδρόμιο Αθηνών στις 29 Νοεμβρίου του 2014 οπότε γνωρίσθηκαν και αγκαλιάστηκαν για πρώτη φορά με τη μητέρα τους, μετά από 6 ολόκληρα χρόνια.

Η οικογένεια ενώθηκε αλλά δεν τους ήταν αρκετό. Ήθελαν να κάνουν κάτι για τα παιδάκια που έμειναν πίσω, στις ίδιες συνθήκες. Έτσι η Πατρίτσια σκέφθηκε ένα τρόπο να τα βοηθήσει.

Δώρισαν μια έκταση που είχαν στο Ναϊρόμπι κι εκεί δημιουργήθηκε το «Doxa and Agape hope education center»

Έτσι ονόμασαν το οικοτροφείο – ορφανοτροφείο τους, μην ξεχνώντας να τιμήσουν και τους ανθρώπους που τους βοηθούν.

Το σχολείο σήμερα, στις πρώτες κιόλας ημέρες δημιουργίας του, αριθμεί 155 παιδάκια από τα οποία τα 60 είναι ορφανά και από τους δύο γονείς.

Το όραμα της Πατρίτσια για παιδιά σιτισμένα, μορφωμένα, που να φορούν τα ρούχα τους, να παίζουν με τα παιχνίδια τους και να γελούν, αρχίζει να υλοποιείται. Δεν έχουν αυταπάτες. Γνωρίζουν ότι απαιτούνται παρά πολλά υλικά αγαθά, χρήματα και δωρεές και η βοήθεια όλων μας για να πετύχουν… αλλά θα το παλέψουν.

Προσδοκούν να γυρίσουν σε μια Κένυα χωρίς εμφύλιο πόλεμο και τη βία των τρομοκρατών. Χωρίς οι γυναίκες να υπόκεινται σε υποχρεωτική κλειτοριδεκτομή (κάτι που η ίδια και τα κορίτσια της γλίτωσαν). Χωρίς τα κορίτσια να παντρεύονται παρά τη θέλησή τους, με πολύ μεγαλύτερούς τους άντρες.

Όλα αυτά σε μία πανέμορφη χώρα από τις πλουσιότερες παραγωγικά της Αφρικής με τους φτωχότερους όμως, κατοίκους!

Η Πατρίτσια είναι από κείνους τους ανθρώπους, που σε διδάσκουν με τη στάση της απέναντι στη ζωή και σε κάνει να θες να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, να εκτιμάς για ότι έχεις και να μην σκέφτεσαι σαν μονάδα…

Όλα αυτά τα χρόνια τους στηρίζει η ιδιωτική οργάνωση «Οίκος μητρότητας Κέντρο Ελπίδας» προσφέροντας τους και τη στέγη τους καθώς και η Κοινωνική Υπηρεσία του Δήμου Φυλής. Πρόσθετα πρέπει να ευχαριστήσουμε και το 5^ο Δημοτικό Σχολείο Άνω Λιοσίων που αγκάλιασε την Άμπι, την Έϊνζελ και την Αγάπη… με πολύ αγάπη!

Το παραπάνω κείμενο με την ιστορία της Πατρίτσια έγραψε η υπάλληλος της Κοινωνικής Υπηρεσίας του Δήμου Φυλής Δόξα Μιχάκη, η οποία και το εκφώνησε κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης. Αυτό που ελάχιστοι γνωρίζουν και που η ίδια δεν θέλησε να αποκαλύψει είναι, πως η δική της συμβολή στον ερχομό των παιδιών την Ελλάδα υπήρξε καθοριστική.

Την Πατρίτσια Αμακόβε βράβευσε η Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Ζωή Αρβανιτάκη.

Ακολουθούν οι σύνδεσμοι με την συγκινητική ομιλία της Δόξας Μιχάκη και τα λόγια της Ζωής Αρβανιτάκη κατά τις στιγμές της βράβευσης της Πατρίτσια Αμακόβε.