Σε κλίμα συγκίνησης, περηφάνιας και σεβασμού, αποχαιρέτησαν, στο Νεκροταφείο Αγίων Αναργύρων, την συντρόφισσα Μαρία Μαλτέζου, που έφυγε από την ζωή, την Τετάρτη το πρωί.
Σύντροφοι, συγγενείς και φίλοι, αποχαιρέτησαν τη συντρόφισσα, με τη κόκκινη σημαία του Κόμματος να σκεπάζει το φέρετρο της και με τιμητική φρουρά να παίρνει θέση στο πλάι της. Στην τελετή αποχαιρετισμού παρευρέθηκαν ο Χρήστος Τσοκάνης, βουλευτής του ΚΚΕ και ο Γιώργος Τάτσης, μέλος της ΚΕ. του ΚΚΕ.
Εκ μέρους της Τομεακής Επιτροπής Βορειοδυτικής Αττικής του ΚΚΕ, μίλησε η Στέλλα Θέου. «Με βαθιά θλίψη αποχαιρετούμε σήμερα την συντρόφισσα Μαρία Μαλτέζου. Η συντρόφισσα Μαρία πάρα της δυσκολίες που αντιμετώπισε από την βρεφική της κιόλας ηλικία πάλεψε και αγωνίστηκε προσφέροντας στο κόμμα από όποια θέση βρέθηκε. Γαλούχισε τα παιδιά, της και τα εγγόνια της με τα κομμουνιστικά χαρακτηριστικά, με την δράση της και την στάση της. Η ίδια μέσα από τις χρεώσεις που είχε είτε στο κόμμα είτε στο κίνημα ακούραστα βρισκόταν μπροστάρισσα σε εξορμήσεις, εκδηλώσεις, συγκεντρώσεις.
Η συντρόφισσα Μαρία όταν επιστρέφει οριστικά το 2014 από την Αυστραλία παρά την ηλικία της και τα προβλήματα υγείας που είχε πλέον, σταθερά συμμετείχε στις συνεδριάσεις της ΚΟΒ και στην δράση της οργάνωσης όσο της επέτρεπε η υγεία της. Πάντα είχε έγνοια για τους μικρότερους συντρόφους και την νεολαία του κόμματος. Στην πανδημία η συντρόφισσα Μαρία ήταν παρούσα χωρίς φόβο για την υγεία της, επέμενε να έρχεται στις συνελεύσεις με απαιτητικότητα.
Καλοδεχόταν πάντα τη συνεργασία της με την καθοδήγησή της. Η συντρόφισσα Μαρία ήταν δυναμική και επίμονη φέροντας σε πέρας όποια χρέωση αναλάμβανε. Ήθελε να βάζει το δικό των λιθαράκι στο πιάσιμο των στόχων που έθετε η ΚΟΒ στην οικονομική εξόρμηση ή στο Ριζοσπάστη ή σε οτιδήποτε άλλο. Ήταν παράδειγμα για τους νεότερους συντρόφους πώς να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες της ζωής με το κεφάλι ψηλά, με πάλη για το καλύτερο, με σκληρή δουλειά χωρίς απογοητεύσεις και χωρίς αυτές να μπαίνουν εμπόδια στη δράση μας. Με επιμονή να παλεύουμε για την ανατροπή αυτού του βάρβαρου εκμεταλλευτικού συστήματος που καθημερινά διαπράττει εγκλήματα.
Συντρόφισσα Μαρία δίνουμε υπόσχεση να συνεχίσουμε τον αγώνα με ορμή, δύναμη, επιμονή και οργάνωση. Να συνεχίσουμε εμπνεόμενοι από την αντοχή και την αταλάντευτη πάλη σου για το δίκιο της εργατικής τάξης μέσα από τις γραμμές του Κόμματος. Δίνουμε υπόσχεση συντρόφισσα να γίνουμε ακόμα περισσότεροι που θα ακολουθήσουν το παράδειγμά σου στο δύσκολο μα όμορφο δρόμο της συνειδητής επιλογής του αγώνα, που θα παλεύουμε με θάρρος και αυταπάρνηση για την τελική νίκη του λαού μας, για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό!
Συντρόφισσα Μαρία θα λείψεις σε όλους μας. Θα λείψεις από την οικογένεια σου θα λείψεις από τους συντρόφους σου και από όλους όσους σε είχαν στη ζωή τους.»
Στο τελευταίο «αντίο» παρευρέθηκε ο Θοδωρής Κωτσαντής, γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ, ο οποίος ανέδειξε το παράδειγμα που αποτελεί η στάση ζωής της συντρόφισσας. «Με βαθιά θλίψη και σεβασμό, αποχαιρετάμε σήμερα τη συντρόφισσα Μαρία Μαλτέζου.
Η συντρόφισσα Μαρία από τα πρώτα χρόνια της ζωής της, βίωσε το πιο απάνθρωπο πρόσωπο της καπιταλιστικής εξουσίας. Ήταν μόλις 2 ετών όταν ο πατέρας, ο ηρωικός Γραμματέας της ΟΚΝΕ, Χρήστος Μαλτέζος, συνελήφθη, βασανίστηκε φρικτά και τελικά δολοφονήθηκε άγρια από την κρατική ασφάλεια το 1938, στη διάρκεια της μεταξικής δικτατορίας. Η μητέρα της Κλεάνθη, κατά τη διάρκεια της φασιστικής Κατοχής, φυλακίστηκε από τους Γερμανούς, αρρώστησε και τελικά κατέληξε μέσα στη φυλακή.
Η ιστορία της συντρόφισσας Μαρίας είναι κοινή με την ιστορία χιλιάδων παιδιών κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών, που μεγάλωσαν είτε μέσα στις εξορίες, στις φυλακές, είτε στην φρίκη των παιδουπόλεων, όπως και εκείνη που μετά τον θάνατο των γονιών της μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο. Όλων εκείνων των παιδιών που έζησαν στο πετσί τους την σκληρότητα της αστικής εξουσίας επειδή οι γονείς τους ήταν κομμουνιστές, λαϊκοί αγωνιστές και έπεσαν σε άνιση πάλη κι αγώνα για ζωή, λευτεριά και τιμή του Λαού, για το σοσιαλισμό.
Η περήφανη στάση τους, η ακλόνητη πίστη τους στο δίκιο του λαού, η σεμνότητα με την οποία αντιμετώπιζαν τις δικές τους προσωπικές ιστορίες, τις κακουχίες, με λίγα λόγια πάντα, αποτελούν έμπνευση για εμάς τους νέους κομμουνιστές σήμερα.
Με αυτή τη σεμνότητα πορεύτηκε και η συντρόφισσα Μαρία σε όλη τη ζωή της. Από την δουλειά ως βιομηχανική εργάτρια, την μετανάστευση στην Αυστραλία, την επιστροφή της στην Ελλάδα το 1985, όταν και οργανώθηκε στο Κόμμα. Δραστήρια στο Σύλλογο Γυναικών, στο παράρτημα της ΠΕΑΕΑ, στο σωματείο των συνταξιούχων στα Άνω Λιόσια. Έτσι θα θυμόμαστε την συντρόφισσα Μαρία, μαχήτρια της ζωής, αγωνίστρια, που πάλευε καθημερινά με πίστη στις αρχές και στην πολιτική του ΚΚΕ, στη μάχη για μια νέα κοινωνία. Με ιδιαίτερη φροντίδα μεγάλωσε την οικογένειά της, τα παιδιά της, τα εγγόνια της, γαλουχώντας τα με την εμπιστοσύνη στο δίκιο του λαού, στους αγώνες της τάξης μας, στο Κομμα της.
Πάντα με ιδιαίτερη περηφάνια και σεβασμό για τον πατέρα της, χωρίς να διατυμπανίζει ότι είναι κόρη του Χρήστου Μαλτέζου γιατί όπως έλεγε «τα αγωνιστικά παράσημα δεν κληρονομούνται». Και η συντρόφισσα Μαρία κέρδισε επάξια τα δικά της αγωνιστικά διαπιστευτήρια με την πορεία της στη ζωή και στον αγώνα.
Να ξέρει ότι με την ίδια περηφάνια και σεβασμό που είχε και εκείνη για τους γονείς της, στεκόμαστε και εμείς σήμερα, στους ήρωες του λαού μας, στον Χρήστο Μαλτέζο, στην ηρωική δράση της ΟΚΝΕ. Βαδίζουμε στα βήματά τους! Χιλιάδες νέοι κομμουνιστές, νέα μέλη της ΚΝΕ, διαπαιδαγωγούνται και ατσαλώνονται στις σημερινές συνθήκες, εμπνεόμενοι από το δικό τους παράδειγμα, τη δική τους στάση ζωής.
Εκφράζουμε τα πιο θερμά μας συλλυπητήρια στη κόρη της Χριστίνα, στον γιο της Αργύρη, στην οικογένεια και τους οικείους της.
Καλό ταξίδι συντρόφισσα Μαρία.»
Στον επικήδειο λόγο, εκ μέρους της οικογένειας μίλησε η συντρόφισσα Χριστίνα, αποχαιρετώντας την μητέρα της. «Η μητέρα μου Μαρία, θα ήταν χαρούμενη να ξέρει ότι σε αυτό το ταξίδι το τελευταίο, την αποχαιρετούν, σύντροφοι, αγαπημένοι φίλοι, που απέκτησε κατά τη διάρκεια της ζωής της μέσα από την κοινή τους πορεία όλα τα χρόνια, στους αγώνες για μια καλύτερη κοινωνία. Επιτρέψτε μου να σας μιλήσω για τη ζωή της.
Η παιδική της ηλικία ήταν πολύ μοναχική, ο πατέρας της ο Χρήστος, δολοφονήθηκε όταν ήταν μόλις 2 χρονών και η μητέρα της Κλεοπάτρα-Κλεάνθη, πέθανε στην κατοχή. Της στέρησαν σε μια τόσο τρυφερή ηλικία, την αγάπη, την φροντίδα, την καθοδήγηση της μητέρας και του πατέρα της, ότι πιο σημαντικό για ένα μικρό παιδί. Αντ' αυτού, μεγάλωσε σε ένα από τα γνωστά ορφανοτροφεία της Φρειδερίκης, μέσα σε ένα σκληρό, φρικτό, τελείως ακατάλληλο περιβάλλον. Το μόνο που έμαθε εκεί, ήταν να κεντάει τα προικιά της βασιλικής οικογένειας. Τελειώνοντας το σχολείο επανενώθηκε με τον αδελφό της Αλέξανδρο και μαζί πορεύονται στη ζωή. Δούλεψε εργάτρια σε εργοστάσια μέχρι τα 25 της όπου και παντρεύτηκε τον πατέρα μας, σύντροφο Σταύρο και απέκτησε 2 παιδιά, τη Χριστίνα και τον Αργύρη, την οικογένεια που τόσο πολύ της έλειψε.
Η ζωή τους ήταν δύσκολη, φτώχια και συνεχόμενο κυνηγητό από την αστυνομία, ήταν η δεκαετία του '60. Δύο φορές ξεριζώθηκε η οικογένεια και πήγαν στη μακρινή Αυστραλία αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Πρώτη φορά το 1974 και ξανά το 1979. Η ξενιτιά δεν τους σηκώνει, και αποφασίζουν να γυρίσουν πίσω οριστικά το 1985 στα Άνω Λιόσια. Τότε έρχεται σε επαφή με την οργάνωση της περιοχής. Συναντά συντρόφους, παλιούς γνώριμους, τον Αδαμόπουλο, τον Πιπίνη, τον Σταυρόπουλο και γνωρίζει και νέους. Εντάσσεται στην οργανωμένη δράση και η ζωή της παίρνει άλλο νόημα, μέσα από την ΚΟΒ Αγ. Νικολάου, στους συνταξιούχους, στους αντιστασιακούς, στο σύλλογο γυναικών. Η οργάνωση γίνεται η δεύτερη οικογένεια της. Δυστυχώς ο σεισμός του 1999 την αφήνει χωρίς σπίτι και φεύγει και πάλι για Αυστραλία για να επιβιώσει.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής της ήταν η θέληση της να γυρίσει πίσω, και να ζήσει με την οικογένεια και τους αγαπημένους συγγενείς και φίλους.
Πέρασε πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια, αλλά έζησε και χαρές, απέκτησε παιδιά, εγγόνια, δισέγγονη και μέσα από την οργανωμένη δράση η μητέρα μας, έβαλε τη δική της συνεισφορά στο μεγάλο βιβλίο του ΚΚΕ. Ποτέ δεν στηρίχτηκε στο όνομα και την ιστορία του πατέρα της, γιατί πίστευε ότι ο καθένας χαράζει τη δική του πορεία και ότι οι αγωνιστικές περγαμηνές δεν κληρονομούνται.
Ευχαριστούμε όλους εσάς που την αγαπήσατε και την τιμήσατε με την παρουσία σας, σήμερα εδώ. Αντίο αγαπημένη μας μητέρα.»
0 Σχόλια