Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα και προδιαγραφόταν υπέροχη.
Ξεκίνησα να πάω στην εργασία μου, το Κέντρο Υγείας Αστικού Τύπου στα Άνω
Λιόσια. Εξυπηρέτησα τους ασθενείς, που περίμεναν σε μια πλήρως εξοπλισμένη
αίθουσα υποδοχής και αισθάνθηκα την ικανοποίηση απ’ την τέλεση του
λειτουργήματος του ιατρού, γεγονός στο οποίο συντελούσαν πολλαπλοί παράγοντες
και σίγουρα οι υποδομές. Εξυπηρετήθηκαν ασφαλισμένοι και μη χωρίς αναμονές,
όπως αρμόζει σε ανθρώπινα όντα και εγώ ικανοποιημένος πήρα το μετρό από τα Άνω
Λιόσια για να διεκπεραιώσω άλλες μου υποχρεώσεις. Δε μύριζε τίποτα, παρά τους
νοτιάδες. Η χωματερή άφαντη, σκουπίδια τέλος, ιατρικά απόβλητα παρελθόν. Ναι και συμβάσεις με ποικίλους Συνδέσμους του
Νομού μας ανύπαρκτες. Ούτε ΟΔΔΥ, ΜΑΚ, ΔΕΗ-ΚΛΟΦΕΝ. Αντιθέτως στη διαδρομή αντίκριζα
μόνο πράσινο, κτίρια κοινωνικών υπηρεσιών, νέα σχολεία, αθλητικές
εγκαταστάσεις, χώρους ψυχαγωγίας. Επιτέλεσα τις εργασίες που είχα και
επέστρεψα. Άλλωστε, δεν κρατιόμουν να γυρίσω εκεί που ένιωθα άνθρωπος. Εκεί που
σέβονταν την ατομικότητά μου και φρόντιζαν για την ψυχική, σωματική και
πνευματική μου
υγεία. Συνάντησα τους γειτόνους μου, που ήταν επίσης
χαμογελαστοί. Κάποιοι απ’ αυτούς, πολύτεκνοι, μέλη μονογονεϊκών οικογενειών,
μέχρι πρότινος αβοήθητοι, που έπρεπε να στηρίζονται μόνο στις δυνάμεις τους.
Τώρα ο δήμος, έχοντας καταφέρει να διαγραφούν πρόστιμα και οφειλές του ίδιου
και των πρώην δημοτικών επιχειρήσεων, μπορούσε και τους παρείχε υποδομές,
κοινωνικά και εκπαιδευτικά προγράμματα, που συνέβαλαν σε καλύτερη ποιότητα
ζωής. Μπήκα στο σπίτι μου ευδιάθετος, είδα το νέο λογαριασμό του νερού, που μου
είχε σταλεί και σκέφτηκα ότι αν πήγαινα μ’ ένα φίλο μου για καφέ, θα πλήρωνα περισσότερα απ’ ότι δίνω
στο δήμο για το νερό. Ήπια και ένα ποτήρι νερό να ξεδιψάσω και αυτοστιγμεί
άκουσα την εγγονή μου, που είχε επιστρέψει απ’ το άρτιας υποδομής σχολείο της και
ζητούσε βόλτα. Ευχαρίστως της είπα. Την πήρα απ’ το χέρι και πήγαμε στο πάρκο
που είχε διαμορφωθεί εκεί που κάποτε ήταν το Λατομείο του Μουσαμά. Ανθισμένα λουλούδια,
δενδρύλλια, παιδική χαρά ήταν αρκετά για να μας προσφέρουν αναζωογόνηση. Η
μικρή, όμως ήθελε να παρακολουθήσει και μια παιδική ταινία στον κινηματογράφο
της περιοχής μας. Έτσι, πήραμε το mini-bus
της δημοτικής συγκοινωνίας και σε 5΄ είχαμε μεταφερθεί στο Πάρκο Πόλης, όπου
βρισκόταν το σινεμά. Ακούραστη εκείνη – δε θα έλεγα το ίδιο και για μένα –
ζήτησε εκδρομή στη Φυλή, που είχε αναδειχθεί σε δημοφιλή προορισμό για
μοναστηριακό και περιβαλλοντικό τουρισμό, αλλά κάπου εκεί έθεσα τα απαραίτητα
όρια. «Αύριο, αγάπη μου», της είπα. «Άλλωστε δε φεύγουν. Ό,τι έχουμε, είναι εδώ
και θα παραμείνει». Πόσο λάθος είχα κάνει. Χτύπησε το ξυπνητήρι και εγώ ξύπνησα
απ’ το υπέροχο όνειρό μου. Πριν προλάβει να λειτουργήσει η όραση, προπορεύτηκε
η όσφρηση. Μύριζαν σκουπίδια. Αυτό ήταν. Δεν είχε αλλάξει τίποτα. Ήμουν στο
δήμο Φυλής που ήξερα. Όμως, διατηρούσα ακόμη μία ελπίδα. Ήταν 18 Μαΐου 2014 και
σκέφτηκα ότι το όνειρό μου μπορεί να ήταν προφητικό. Οι δημότες σήμερα ψήφιζαν
και οι αναποφάσιστοι έφεραν το μεγαλύτερο βάρος. Γιατί κάποιοι άλλοι δεν
αλλάζουν. Αυτοί που μπορούν να κάνουν τη διαφορά είναι αυτοί που
αμφιταλαντεύονται, γιατί αυτοί προβληματίζονται και αγωνιούν. Είστε εσείς,
λοιπόν. Μην τους αφήσετε να μας πάρουν το όνειρο. Μην τους αφήσετε να μας
αφήσουν εκεί που είμαστε όλα αυτά τα χρόνια. Δώστε στο όνειρο την ευκαιρία να
ζήσει περισσότερο από μερικά δευτερόλεπτα.
ΔΩΣΤΕ ΜΑΣ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΤΟ ΚΥΝΗΓΗΣΟΥΜΕ ΜΑΖΙ. ΣΤΙΣ 18 ΜΑΪΟΥ
ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΥΛΗΣ. ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΚΩΣΤΑ ΛΟΥΜΙΩΤΗ ΓΙΑ ΔΗΜΑΡΧΟ,
ΚΩΣΤΑ ΒΑΒΟΥΛΑ ΓΙΑ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΟ.
Κώστας Βάβουλας
Ιατρός, δημοτικός σύμβουλος
Υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με τη
«Ριζοσπαστική Κίνηση Φυλής»
0 Σχόλια