Οι άνθρωποι όλο τρέχουν.

 

Οι άνθρωποι όλο τρέχουν. 

Τρέχουν, τρέχουν μα δεν φτάνουν πουθενά.

Πάντα κάτι τους λείπει. Πάντα κάτι τους κάνει να πλήττουν, μυρίζουν βαρεμάρα…

Κανείς δε νοιάζεται πια αν οι αμυγδαλιές ανθίζουν, τις βλέπουν άραγε..;

Κανείς δε βλέπει το φεγγάρι. Αν βγαίνει μισό, ολόκληρο, φωτεινό ή ματωμένο, πίστεψε με είναι πανέμορφο.

Κανείς δε νοιάζεται για την αγάπη, για τον έρωτα, να πονάς και να χαίρεσαι.

Οι γυναίκες μαραζώνουν χωρίς το χάδι του αγαπημένου τους.

Οι άνδρες σιγοκλαίνε για τα όνειρα που δεν τόλμησαν.

Τα παιδιά σβήνουν μπροστά από μια οθόνη.

Οι εποχές κι αυτές βαριούνται να αλλάξουν.

Το κυνήγι της ευτυχίας το πληρώνουμε ακριβά.

Αντί να ζούμε, κυνηγάμε το άπιαστο. 

Αντί να ζούμε, περιμένουμε.

Αντί να ζούμε, φοβόμαστε.

Αντί να ζούμε σκεφτόμαστε τι θα πουν οι άλλοι.

Τελικά τι είπαν ;

Δεν ζούμε. Δεν προλαβαίνουμε...

Και να ξέραμε τι χάνουμε που δεν ζούμε…

Το χειρότερο, δεν θα προκάνουμε να το μάθουμε ποτέ…