Μια φορά και ένα καιρό στην μικρή μας “πανέμορφη” πόλη με τις συστοιχίες των περιττωμάτων να την ευωδιάζουν κάθε φορά που ο Πουνέντες κάνει την εμφάνιση του και όχι μόνο.
Ζούσε ο “Μικρός”Θυμιατιστής.
Μοναδική του ασχολία αλλά και προσοδοφόρο επάγγελμα ακόμα και σε χαλεπούς καιρούς.
Το θυμιάτισμα μέχρι αηδίας κάθε Γραμματέα και Φαρισαίου.
Ακόμα και εκείνου του Ιζνογκούντ που τόσα χρόνια πια προσπαθεί να γίνει χαλίφης στην θέση του χαλίφη, μα άδικα.
Θυμιατιστής, Ντελάλης, μικρός για τα θελήματα, προσπαθεί κάθε φορά, όχι πάντα με επιτυχία, να
βγάλει λαγό μέσα από ένα καπέλο γεμάτο λαγούς. Για να διαλαλήσει με τον δικό του φανταστικό τρόπο τα μεγάλα κατορθώματα του εκάστοτε Βεζίρη του.
Το μόνο κακό για αυτόν είναι δυστυχώς ότι:
Στην μυρωδάτη μας μικρή πόλη, με το μοναδικό παγκόσμια δάσος των απολιθωμένων περιττωμάτων, υπάρχει Δημοκρατία.
Έτσι τακτικά ανταλλάσσονται οι Χαλίφηδες, οι Βεζίρηδες ακόμα και οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι.
Για αυτόν τον λόγο, πάρα πολλές φορές.
Ο “Μικρός” μας Θυμιατιστής, αναγκάζεται να γευτεί ο ίδιος την λάσπη που έσπερνε στο παρελθόν στην προσπάθεια του να ανυψώσει τον προηγούμενο ευεργέτη του κατηγορώντας δυστυχώς τον επόμενο.
Τον Επόμενο, τον οποίον έρχεται αναγκαστικά κατόπιν ασθμαίνων να υποστηρίξει.
Προσπαθώντας να παρουσιάσει το άσπρο σαν μαύρο που ο ίδιος δημιούργησε σε προγενέστερο χρόνο, μέσα από το πρίσμα της δικής του πολιτικής αχρωματοψίας.
Εξυπηρετώντας τον εκάστοτε καβαλάρη της εξουσίας, είτε Χαλίφη, είτε
Περισσότερα.................Ε Δ Ω
0 Σχόλια