ΣΚΟΥΡΟΛΙΑΚΟΣ: '"ΝΕΟ ΤΟΠΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ"

Του Πάνου Σκουρολιάκου* 

Όλοι περιμένουν. Ελπίζουν. Απαιτούν. Να σημάνει ένα «τέλος εποχής» και να ξεκινήσει μια νέα, που κι αν ακόμα δεν θυμίζει παράδεισο, θα αντιμετωπίζει σοβαρά τον πολιτισμό, και τους δημιουργούς.

Tι ζητάμε; Κατ' αρχήν το αυτονόητο. Να σέβεται η εξουσία, η πολιτεία, η κυβέρνηση τον ίδιο τον πολιτισμό. Να μην τον χρησιμοποιεί όπως τη συμφέρει. Σε μια χώρα που το παραμικρό σκάλισμα της τσάπας φέρνει στο φως ευρήματα του παρελθόντος έρχονται οι άξεστοι να εκμεταλλευτούν για πολιτικά οφέλη, μια ανασκαφή που με κόπο, επιστημοσύνη και χωρίς τους απαραίτητους οικονομικούς πόρους, επιχειρούν οι αρχαιολόγοι. Αφού το έρμο το Μνημόνιο δεν λέει να κοπάσει και συνεχίζει να μας θαλασσοδέρνει, αφού φιλολαϊκά μέτρα δεν διανοούμαστε να πάρουμε, ας παραστήσουμε τη γοργόνα την αδελφή του Μεγαλέξανδρου μέσα στην πρωθυπουργική μας λιμουζίνα και ας πάμε να ρωτήσουμε στην Αμφίπολη. Όχι βέβαια αν ζει ο κοσμοκράτωρ, αλλά αν είναι θαμμένος εκεί. Γεμίζουν τα δελτία των καναλιών τα πλάνα του πρωθυπουργού, των υπουργών, της κυρίας που διαφεντεύει το ΥΠΠΟ, άλλης κυρίας που φωτογραφίζεται με τα ευρήματα ποζάροντας όπως κάνουν στα σοκάκια της Μυκόνου οι «σελέμπριτις»... Τι να πει κανείς; Ελπίζω και εύχομαι να πάρουν από τον ελληνικό λαό, σύντομα την απάντηση για το αν ζει ή όχι ο Μεγαλέξανδρος στην Αμφίπολη της μικρόνοιάς τους.

Όμως, οι άνθρωποι που δημιουργούν και διαχειρίζονται τα πολιτιστικά αγαθά που γεννιούνται στην πατρίδα μας, δεν έχουν άλλα περιθώρια για ατέρμονες αναμονές επερχομένου happy end. Αυτοί, που ούτως η άλλως και στις

προ Μνημονίου εποχές, σε κρίση και δυσκολία βρισκόντουσαν, ονειρεύονται μια εξουσία που θα εργασθεί, ώστε τα δημιουργήματά τους να είναι προσιτά στο κοινό, χωρίς να απαξιώνονται οι ίδιοι. Και γι' αυτό χρειάζεται ένας κυβερνητικός σχεδιασμός όπου θα υποστηρίζεται ο καλλιτέχνης, και το έργο του θα φτάνει στους φυσικούς του αποδέκτες ως έργο που κλείνει μέσα του την αγάπη για τον άνθρωπο, αφού κι αυτός που το έφτιαξε, θα έχει εισπράξει φροντίδα.

Οι συγγραφείς, ονειρεύονται το ελάχιστο. Τι; Μα να φτάνει το βιβλίο στον αναγνώστη μέσα από μια πολιτική που θα διευκολύνει την παραγωγή, και θα ενθαρρύνει τη διακίνησή του με σειρά παρεμβάσεων και στο δημιουργικό, αλλά και στο επιχειρηματικό πεδίο. Ντρέπεσαι όταν ποιητές και πεζογράφοι σε πληροφορούν πως εξέλειπε σχεδόν εκείνη η σπουδαία συντεχνία των διορθωτών των δοκιμίων πριν αυτά πάρουν τον δρόμο για το τυπογραφείο και γίνουν βιβλία. Τα περισσότερα τυπώνονται χωρίς μια τελική φιλολογική επιμέλεια!

Όποιος θέλει να απολαύσει μια παράσταση μπαλέτου, πρέπει να περιορισθεί στις απειροελάχιστες της Εθνικής Λυρικής Σκηνής μας, και βέβαια, στα ξένα συγκροτήματα που μετακαλούνται στο Ηρώδειο. Δεν έχουμε ανάγκη από δικές μας χορευτικές ομάδες. Η δουλειά των Μανταφούνη, Μέτση, Ντεπιάν, Λομέλ , έμειναν χωρίς συνεχιστές. Όχι βέβαια γιατί δεν υπήρχε το ανθρώπινο δυναμικό. Αλλά γιατί δεν δόθηκε η ευκαιρία στους επόμενους να συνεχίσουν.

Ελληνικός κινηματογράφος. Υποτίθεται ότι τον «φροντίζει» το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, το οποίο απλώς έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά. Οι μόνες ταινίες που διακινούνται πια, είναι εκείνες που γυρίζονται με τα υλικά και τον τρόπο ενός τηλεοπτικού επεισοδίου... Θλίψη. Αλήθεια, όσοι εκ του νόμου πρέπει να επενδύσουν ως παραγωγοί ή συμπαραγωγοί, το κάνουν; Ή απολαμβάνουν τις διευκολύνσεις του κράτους στις δουλειές τους χωρίς να εκπληρώνουν συμβατικές υποχρεώσεις τους που απορρέουν από αυτές;

Να μιλήσουμε για τη μουσική, τις ορχήστρες, τα εικαστικά; Τις καλλιτεχνικές και πολιτισμικές σπουδές; Έρημος...

Αλήθεια τι γίνεται με τους φορείς συλλογικών δικαιωμάτων; Ασκεί έλεγχο η πολιτεία σε ιδιωτικές εταιρείες που με νόμο του κράτους διαφεντεύουν την είσπραξη και απόδοση των πνευματικών δικαιωμάτων των δημιουργών; Ελέγχονται νομικά και οικονομικά; Φροντίζει κανείς να μάθει αν τηρείται μια κάποια δεοντολογία;

Το θέατρο; Μαθαίνουμε ότι οι τράπεζες ελέγχουν πια τις αίθουσες και εν μια νυκτί τις παραχωρούν όπου θέλουν με λεόντιες (φημολογείται) συμβάσεις. Αλήθεια; Και χρήματα πού βρίσκονται; Από ποιον κόβονται; Πόσο ακόμα θα απαξιωθεί το επάγγελμα του ηθοποιού; Τα 3,5 ευρώ την ώρα, δηλαδή 7 την παράσταση, φοβούμαι πως δεν είναι ο πάτος του βαρελιού αν μείνει αυτή η κυβέρνηση. Τα ΔΗΠΕΘΕ τελείως απαξιωμένα, περιμένουν μια νέα πολιτική που θα φέρει το θέατρο στην ελληνική Περιφέρεια με τον τρόπο και την πληρότητα που αξίζει και στους πολίτες, αλλά και στη συντεχνία του θεάτρου που αγκάλιασαν τριάντα χρόνια τώρα τον θεσμό με πραγματικό ενθουσιασμό και αγάπη.

Όλοι περιμένουν. Πολλοί είναι έτοιμοι να συνεισφέρουν σε αγώνα, ιδέες, δημιουργικότητα. Χρειάζονται πολλοί και χρειάζεται πολλή δουλειά, για να μπει ένα τέλος σε αυτή την ελεύθερη πτώση της ελληνικής κοινωνίας.

Ένα νέο τοπίο έχουμε ανάγκη. Και βέβαια, ένα νέο τοπίο πολιτισμού.

* Ο Πάνος Σκουρολιάκος είναι μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ

Πάνος Σκουρολιάκος