Πρότυπο φιλοξενίας το «χωριό» της Μυρσίνης


prosfyges-myrsini7.jpg

Το παραθεριστικό κέντρο «LM Village» που φιλοξενεί πρόσφυγεςΤο παραθεριστικό κέντρο «LM Village»
Αποστολή στη Μυρσίνη 
Είχαμε πάρει τον δρόμο προς την παραλία της Μυρσίνης, όταν, πριν ακόμη αντικρίσουμε τα σπίτια του κέντρου φιλοξενίας των προσφύγων, ακούσαμε τις φωνές και τα γέλια των παιδιών.
Προσφυγόπουλα στο παραθεριστικό κέντρο «LM Village»
Δυο εβδομάδες πριν, αυτά τα παιδιά ήταν εγκλωβισμένα στην κόλαση της Ειδομένης και στο λιμάνι του Πειραιά.
Στις 31 Μαρτίου, λεωφορεία μετέφεραν 340 πρόσφυγες από το λιμάνι, στο παραθεριστικό κέντρο «LM Village», που παραχωρήθηκε από τον Δήμο Ανδραβίδας-Κυλλήνης για προσωρινή φιλοξενία οικογενειών από τη Συρία.
Πρόσφυγες στο παραθεριστικό κέντρο «LM Village»
Ηταν μια πρωτοβουλία του συριακής καταγωγής Ελληνα δημάρχου, Ναμπίλ Ιωσήφ Μοράντ, που έγινε σχεδόν ομόφωνα δεκτή (με μόνο μία αρνητική ψήφο) από το δημοτικό συμβούλιο
και αγκαλιάστηκε αμέσως από την τοπική κοινωνία.

«Δεν δίστασα»

Ο δήμαρχος Ανδραβίδας-Κυλλήνης, Ναμπίλ Ιωσήφ Μοράντ (αριστερά), και ο πρόεδρος του τοπικού Ιατρικού Συλλόγου, Κώστας Τσαούσης (δεξιά),Ο δήμαρχος Ανδραβίδας-Κυλλήνης, Ναμπίλ Ιωσήφ Μοράντ (αριστερά), και ο πρόεδρος του τοπικού Ιατρικού Συλλόγου, Κώστας Τσαούσης (δεξιά), | 
«Οταν είδα το δράμα των παιδιών στον Πειραιά, δεν δίστασα καθόλου. Συζήτησα το θέμα με το δημοτικό συμβούλιο και προσφέραμε αυτόν τον οικισμό, που παρέμενε τα τελευταία χρόνια κλειστός. Διαθέτει 38 διώροφες κατοικίες, παιδική χαρά, νεροτσουλήθρα, πισίνα, εστιατόριο και γήπεδα. Τώρα ο εγκαταλελειμμένος οικισμός έχει γεμίσει ζωή και ελπίδα», δηλώνει στην «Εφ.Συν.» ο Ναμπίλ Μοράντ, χριστιανός από τη Χομς, που έφυγε από τη Συρία 17 χρόνων, για να σπουδάσει Ιατρική στην Ευρώπη.
Στη Βουλγαρία πήρε το πτυχίο της Ιατρικής, παντρεύτηκε Ελληνίδα συμφοιτήτριά του και πριν από 25 χρόνια εγκαταστάθηκε στα Λεχαινά της Ηλείας.
Υπηρέτησε στον στρατό, πήρε την ελληνική υπηκοότητα, άσκησε την Ιατρική στην περιοχή και εξελέγη δήμαρχος με ανεξάρτητο ψηφοδέλτιο στις τελευταίες εκλογές.
Τον συναντήσαμε στον οικισμό, την ώρα που συζητούσε με τα μέλη του ιατρικού και του φαρμακευτικού συλλόγου της περιοχής και τον Ερυθρό Σταυρό, για την καλύτερη οργάνωση της ιατροφαρμακευτικής φροντίδας των προσφύγων.
Ο δήμαρχος Ανδραβίδας-Κυλλήνης, Ναμπίλ Ιωσήφ ΜοράντΟ δήμαρχος Ανδραβίδας-Κυλλήνης, Ναμπίλ Ιωσήφ Μοράντ | 
«Οταν πήραμε την απόφαση, υπήρξαν κάποιες λίγες αντιδράσεις, κάποιοι χρυσαυγίτες φώναξαν συνθήματα, αλλά όταν έφτασαν οι πρόσφυγες και άρχισαν να κατεβαίνουν τα παιδιά από τα λεωφορεία, όταν αντικρίσαμε τα χαμόγελά τους και την έκπληξή τους για τις πολύ καλές συνθήκες του οικισμού, έσπασε ο πάγος και οι πλέον δύσπιστοι πείστηκαν ότι κάναμε το σωστό.
»Η Χρυσή Αυγή θεριεύει εκεί που δεν υπάρχει κράτος, πρόνοια, δομές, εκεί που υπάρχει κενό. Εμείς νιώσαμε ως δήμος, ως κοινωνία, πως έπρεπε να συμβάλουμε θετικά στο προσφυγικό, όπως είχαμε πάρει πρωτοβουλίες να βοηθήσουμε και τους Ελληνες συμπολίτες μας στα χρόνια της κρίσης. Δεν είμαστε πλούσιος δήμος, προσφέρουμε αυτό που μπορούμε», τονίζει ο δήμαρχος.

Με τα φτερά της Πολεμικής Αεροπορίας

Ο δημοτικός σύμβουλος, Ανδρέας Χαμουζάς, στέκεται καθημερινά δίπλα στους πρόσφυγεςΟ δημοτικός σύμβουλος, Ανδρέας Χαμουζάς, στέκεται καθημερινά δίπλα στους πρόσφυγες | 
Συμπαραστάτης του δήμου είναι και η 117 Πτέρυγα Μάχης της Πολεμικής Αεροπορίας, που έχει αναλάβει τη σίτιση και την καθαριότητα στον οικισμό.
Το μέλος του δημοτικού συμβουλίου Αντρέας Χαμουζάς και ο Γιώργος Αγγελόπουλος, μέλος της επιτροπής φιλοξενίας, δουλεύουν νυχθημερόν με τους άλλους εθελοντές, τον Γιώργο, την Αλίκη, τη Νάντια, την Ελεάνα, για να λύνουν κάθε πρόβλημα.
Πρόσφυγες στο παραθεριστικό κέντρο «LM Village» στη Μυρσίνη Ηλείας
Μοναδική παραφωνία, κάποιες απειλές από τη Χρυσή Αυγή που δέχτηκε τηλεφωνικά ο πρόεδρος του τοπικού Ιατρικού Συλλόγου, Κώστας Τσαούσης, χωρίς συνέχεια, καθώς ο γιατρός τις αγνόησε.
«Οταν έχεις την κοινωνία στο πλευρό σου, δεν φοβάσαι», μου λέει. «Οι πρόσφυγες εδώ δεν δίνουν κανένα δικαίωμα, είναι άνθρωποι σαν εμάς, φιλήσυχοι, με οικογένειες, που εκτιμούν αυτό που τους προσφέρουμε».
Και αυτή η ανιδιοτελής προσφορά έχει αντίκρισμα.

Μαρτυρίες

Ο Μοχάμεντ (αριστερά) με την οικογένειά του στο σπίτι όπου φιλοξενούνται από τον δήμοΟ Μοχάμεντ (αριστερά) με την οικογένειά του στο σπίτι όπου φιλοξενούνται από τον δήμο. | 
 Εχει περάσει ένας μήνας από τότε που ο Μοχάμεντ και η οκταμελής οικογένειά του πάλευαν με τα κύματα του Αιγαίου, μέχρι να σωθούν από το ελληνικό λιμενικό.
Σήμερα, ο 55χρονος έμπορος από τη Χανάναλα της Νότιας Συρίας ατενίζει τον κόλπο της Κυλλήνης από την παραλία της Μυρσίνης και χαμογελάει μετά από πολύ καιρό, βλέποντας τα παιδιά του να παίζουν ανέμελα.
«Ο στρατός βομβάρδισε το χωριό μας, το σπίτι μου κάηκε, ο αδελφός μου σκοτώθηκε, είχα χάσει κάθε ελπίδα. Πούλησα το αμάξι και το μαγαζί μου, πήρα τα παιδιά μου, τη γυναίκα μου, την αδελφή της και την 80χρονη μητέρα μου και περάσαμε στον Λίβανο και μετά στην Τουρκία. Στη βάρκα ήμασταν 50 άτομα.
Θα πνιγόμασταν αν δεν μας έσωζαν οι Ελληνες. Τους χρωστάμε τη ζωή μας. Είμαστε ευγνώμονες για τη φιλοξενία στη Μυρσίνη.
Δεν θα μπορούσε κανείς μας να φανταστεί καλύτερες συνθήκες, καλύτερους ανθρώπους, αλλά αυτό που θέλω είναι να φτάσω στη Γερμανία όπου βρίσκεται ο μεγάλος μου γιος. Ξέρετε πότε θα ανοίξουν τα σύνορα;».
Αυτό το ερώτημα θα το ακούγαμε σχεδόν από όλους τους πρόσφυγες που συναντήσαμε στη συνέχεια, όπως και την έκφραση ευγνωμοσύνης για τους Ελληνες.
Ο Γιούζεφ με τη γυναίκα του και τη νεογέννητη κόρη τους. Θα τη βαφτίσουν Μαρία, προς τιμήν των Ελλήνων που τους βοήθησαν.Ο Γιούζεφ με τη γυναίκα του και τη νεογέννητη κόρη τους. | 
 Ο Γιούζεφ από την Ταρτούς, με τη γυναίκα του δίπλα να κρατάει στα χέρια το νεογέννητο κοριτσάκι τους, μόλις δέκα ημερών, μου είπε πως αν και μουσουλμάνοι, θα το βαφτίσουν Μαρία, για να τιμήσουν τη χώρα που τους αγκάλιασε και τους έδωσε ελπίδα.
Ο Αλ Μοαζάσελ αλ Χαλίλ με την κόρη του ΧάναΟ Αλ Μοαζάσελ αλ Χαλίλ με την κόρη του Χάνα. | 
 Στα δρομάκια του οικισμού, συναντάμε ένα κοριτσάκι που κρατάει σφιχτά τον πατέρα του από το χέρι. «Δεν με αποχωρίζεται καθόλου, ούτε στιγμή», μου λέει ο Χαλίλ.
«Η γυναίκα μου ήταν άρρωστη και την πήγαμε στο νοσοκομείο έξω από τη Δαμασκό. Εφυγα με την κόρη μου τη Χάνα, για να πάμε σπίτι μας που ήταν κοντά, να πάρουμε έναν φορτιστή για το τηλέφωνο, όταν το νοσοκομείο βομβαρδίστηκε. Ημασταν μόλις δυο τετράγωνα μακριά.
Οταν φτάσαμε στον τόπο της καταστροφής, η γυναίκα μου είχε πεθάνει. Από εκείνη τη στιγμή η κόρη μου έπαψε να μιλάει. Την πήρα και φύγαμε.
Δεν έχω τίποτα άλλο στη ζωή. Φτάσαμε στην Ειδομένη ύστερα από πολλές περιπέτειες, αλλά τα σύνορα είχαν κλείσει. Μείναμε στην Ειδομένη έναν μήνα, σε μια σκηνή, με τη Χάνα αμίλητη, μέσα στις λάσπες και το κρύο. Απελπίστηκα και γύρισα πίσω, στον Πειραιά. Εκεί, για πρώτη φορά, μας χαμογέλασε η τύχη. Μπήκαμε σε ένα λεωφορείο και φτάσαμε εδώ.
Στη Μυρσίνη η Χάνα χαμογέλασε έπειτα από μήνες. Ηθελα να πάμε Γερμανία, αλλά η κόρη μου είναι τόσο καλά εδώ που δεν θέλω να φύγουμε. Θέλω να μείνω στην Ελλάδα μέχρι να τελειώσει ο πόλεμος στη Συρία και μετά να επιστρέψουμε».
Ο Χαλίλ ήταν ο μόνος πρόσφυγας που μας είπε πως θέλει να μείνει στη χώρα μας.
Πρόσφυγες στο παραθεριστικό κέντρο «LM Village»
Κατηφορίζοντας προς την παραλία, κάποιοι άντρες ψάρευαν, κάποιες γυναίκες ατένιζαν τη θάλασσα.
Τη θάλασσα που τις έφερε στην Ελλάδα, τη θάλασσα που χάθηκαν στα νερά της τόσοι και τόσοι πρόσφυγες.
«Την κοιτάω και τη φοβάμαι, την κοιτάω και γεμίζω ευτυχία» μου λέει ο Μοχάμεντ που είδε θάλασσα για πρώτη φορά όταν μπήκε στη βάρκα στις τουρκικές ακτές για να περάσει το Αιγαίο.
«Ομως η Γερμανία είναι μακριά. Δεν φτάνεις με βάρκα».
πηγή:http://www.efsyn.gr/

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια